Podstawowe zasady tapingu medycznego (Medical Taping Concept, w skrócie MTC) wywodzą się z Japonii i Korei, z lat 70-tych. Koncepcja całej metody tapingu, czyli plastrowania, opiera się na aktywowaniu naturalnego procesu powrotu do zdrowia przy użyciu elastycznych plastrów (tzw. tejpów).
Ciało człowieka posiada swój własny system regeneracji, który pomaga nam szybciej wracać do zdrowia. Kinesiotaping bazuje na działaniu tego właśnie systemu, wspomagając go poprzez aktywację układu neurologicznego i układu krążenia.
Mięśnie służą człowiekowi nie tylko do przemieszczania się, ale także wpływają na krążenie krwi i limfy oraz na temperaturę ciała. Dlatego też nieprawidłowa praca mięśni może skutkować szeroką gamą objawów. Stosując plaster na zmienione chorobowo mięśnie aktywuje się jednocześnie naturalny proces regeneracji organizmu.
Z czasem do celów kinesiotapingu, czyli plastrowania dynamicznego, wynaleziono specjalne elastyczne plastry, które wspomagają mięśnie bez ograniczania ich ruchomości. Korzyści płynące z tapingu medycznego są jednak dużo większe niż tylko pozytywne oddziaływanie na mięśnie. Plastry stosowane w tej metodzie mają rozciągliwość i grubość zbliżoną do skóry człowieka. Elastyczność plastra w połączeniu z elastycznością skóry używana jest do unoszenia epidermy, co zwiększa przestrzeń w tkance podskórnej, gdzie ulokowane są wszystkie rodzaje receptorów, naczynia krwionośne oraz limfatyczne.
Z roku na rok taping medyczny poszerza się o nowe techniki i coraz więcej terapeutów wykorzystuje tę dynamicznie rozwijającą się metodę pracy z pacjentem. Gama zastosowań plastrów jest bardzo szeroka: urazy więzadłowe, redukowanie zapalenia czy gromadzącego się płynu w stawie (wysięki, ale i krwiaki), korygowanie postawy ciała, objawy przeciążeń (łokieć tenisisty, golfisty). Możliwe jest także stosowanie plastrów na ból głowy.
W fizjoterapii ogólnej wyodrębniono ponad 140 jednostek klinicznych, na które można stosować plastrowanie. Kinesiotaping często stosuje się u sportowców (naderwania, przeciążenie mięśni, urazy więzadłowe), a także w pediatrii (również u niemowląt), w neurologii oraz przy obrzękach limfatycznych.